Wydziedziczenie

27/05/2025

Czas czytania: 12 minut

27/05/2025

Czas czytania: 12 minut

Temat pozbawienia osoby prawa do udziału w spadku budzi wiele emocji. Polskie prawo spadkowe chroni bliskich zmarłego poprzez tzw. zachowek (część majątku należną pominiętym w testamencie). Istnieją jednak wyjątkowe sytuacje, w których spadkodawca może legalnie pozbawić krewnych tej ochrony. Bywa to mylone ze zwykłym pominięciem w testamencie. Poniższy artykuł wyjaśnia, co oznacza wydziedziczenie, jakie są jego przesłanki i skutki oraz czy i jak można je zakwestionować.

Co oznacza wydziedziczenie?

Odpowiadając na pytanie co to jest wydziedziczenie można stwierdzić, że jest to pozbawienie uprawnionego członka najbliższej rodziny prawa do zachowku. Innymi słowy, spadkodawca w testamencie postanawia, że określony krewny (np. dziecko, małżonek lub rodzic), który normalnie mógłby domagać się ustawowego udziału w spadku, nie otrzyma nic z majątku po zmarłym.

Warto podkreślić, że pominięcie kogoś w testamencie samo w sobie nie jest równoznaczne z wydziedziczeniem. Jeśli spadkodawca jedynie nie uwzględni bliskiej osoby przy sporządzaniu testamentu, to taka osoba wciąż zachowuje prawo do zachowku – może po śmierci spadkodawcy żądać wypłaty odpowiedniej części wartości spadku od powołanych spadkobierców. Na przykład, jeżeli ojciec w testamencie nie uwzględni swojego dorosłego syna, syn ten będzie mógł domagać się od spadkobierców wypłaty zachowku po ojcu. Jeśli jednak ojciec wyraźnie wydziedziczy syna w testamencie (np. z powodu rażącego zaniedbywania obowiązków rodzinnych wobec ojca), wówczas syn zostanie całkowicie pozbawiony udziału w spadku – można powiedzieć, że nastąpi wydziedziczenie całkowite – nie otrzyma ani zapisanej części majątku, ani nawet zachowku. Dopiero takie formalne pozbawienie zachowku sprawia, że uprawniony krewny traci roszczenie o zachowek. Krótko mówiąc, w praktyce osoba wydziedziczona jest traktowana tak, jakby nie przysługiwało jej wcale prawo do zachowku i nie bierze się jej pod uwagę przy podziale spadku.

Na czym polega wydziedziczenie w sensie prawnym? Polega ono na złożeniu w ważnym testamencie jednoznacznego oświadczenia, w którym spadkodawca pozbawia oznaczoną osobę prawa do zachowku, wskazując przy tym przyczynę wydziedziczenia przewidzianą przez przepisy. W kolejnych częściach artykułu omówimy szczegółowo, jakie mogą być te przyczyny (tzw. przesłanki wydziedziczenia) oraz jakie są skutki takiego kroku.

Wydziedziczenie w kodeksie cywilnym

Instytucja wydziedziczenia została uregulowana w Kodeksie cywilnym. Najważniejsze unormowania prawne znajdują się w art. 1008–1011 k.c.¹, które szczegółowo określają przesłanki oraz skutki zastosowania tej instytucji. Potocznie można spotkać się nawet z określeniem wydziedziczenie kc, odnoszącym się właśnie do tych przepisów kodeksowych. Jest to instytucja szczególna – stanowi odstępstwo od zasady ochrony najbliższych przez zachowek i może być zastosowane tylko w sytuacjach wyraźnie określonych przez ustawę. Z uwagi na te wymagania w praktyce dochodzi do niego rzadko, a każdy przypadek jest oceniany indywidualnie przez sąd.

Zgodnie z art. 1008 k.c. spadkodawca może w testamencie pozbawić zachowku tylko osoby należące do kręgu uprawnionych do zachowku. Chodzi o zstępnych (dzieci, wnuki i dalszych potomków), małżonka oraz rodziców spadkodawcy. Nie można natomiast „wydziedziczyć” nikogo spoza tego grona, ponieważ pozostali krewni (np. rodzeństwo) i tak nie mają prawa do zachowku.

Warto pamiętać także o wymogach formalnych. Instytucję tę można zastosować tylko w ściśle określony sposób. Aby skorzystać z instytucji, jaką jest wydziedziczenie forma testamentu będzie jedyną dopuszczalną – nie można skutecznie wydziedziczyć osoby w żaden inny sposób, niż poprzez zawarcie takiego oświadczenia w testamencie. Co więcej, zgodnie z art. 1009 k.c. w treści testamentu należy wyraźnie wskazać przyczynę wydziedziczenia. Brak podania konkretnej przyczyny zgodnej z ustawą sprawi, że pozbawienie zachowku będzie nieważne. Te ustawowe powody, które uzasadniają pozbawienie prawa do zachowku, omówimy w kolejnym rozdziale.

Potrzebujesz wsparcia we własnej sprawie?

Umów się na spotkanie

Pozostaw swój numer telefonu. Oddzwonimy w celu ustalenia dogodnego terminu

Wydziedziczenie a zachowek: czy wydziedziczenie pozbawia prawa do zachowku?

Najistotniejszą konsekwencją wydziedziczenia jest właśnie utrata prawa do zachowku przez osobę nim objętą. Mówiąc wprost – skutecznie wydziedziczony spadkobierca ustawowy zostaje pozbawiony możliwości domagania się od spadkobierców testamentowych należnej mu części wartości spadku. Jeśli nie doszłoby do wydziedziczenia, taka pominięta w testamencie osoba mogłaby żądać zachowku (pieniężnej równowartości połowy udziału, który przypadłby jej przy dziedziczeniu ustawowym). W wyniku jednak prawidłowego wydziedziczenia traci ona to roszczenie i nie otrzymuje ze spadku nic.

Wydziedziczenie a zachowek – jakie niesie skutki dla spadkobierców? Warto zauważyć, że wydziedziczona osoba traktowana jest tak, jakby nie dożyła otwarcia spadku – nie uczestniczy w podziale masy spadkowej ani nie należy jej się żaden ekwiwalent pieniężny z tego tytułu. Oznacza to również, że pozostała część majątku spadkowego przypada innym uprawnionym lub zapisanym w testamencie spadkobiercom, bez konieczności wypłacania czegokolwiek wydziedziczonemu.

Należy przy tym pamiętać, że wydziedziczenie danej osoby nie pozbawia ewentualnych jej zstępnych prawa do własnego zachowku. Innymi słowy, jeżeli np. ojciec wydziedziczył syna, to dzieci tego syna (wnuki spadkodawcy) wciąż mogą dochodzić należnego im zachowku po dziadku. Te kwestie omówimy szerzej w dalszej części artykułu.

Podsumowując zagadnienie wydziedziczenie a prawo do zachowku – prawidłowo przeprowadzone wydziedziczenie całkowicie odbiera wskazanej osobie roszczenie o zachowek i jakiekolwiek uczestnictwo w korzyściach ze spadku.

Wydziedziczenie: przesłanki i niegodność dziedziczenia

Aby zastosowanie omawianej instytucji było skuteczne i zgodne z prawem, muszą zaistnieć ustawowo określone przyczyny. Można wyróżnić trzy główne wydziedziczenie przesłanki, wymienione w art. 1008 k.c.:

uporczywe postępowanie wbrew woli spadkodawcy w sposób sprzeczny z zasadami współżycia społecznego (np. notoryczne zachowania, których spadkodawca nie akceptuje, naruszające podstawowe normy społeczne);
popełnienie przez uprawnionego do zachowku umyślnie ciężkiego przestępstwa przeciwko spadkodawcy lub jego najbliższym (chodzi o przestępstwo przeciw życiu, zdrowiu lub wolności, albo rażącą obrazę czci);
uporczywe niedopełnianie względem spadkodawcy obowiązków rodzinnych (np. długotrwałe uchylanie się od pomocy, opieki, kontaktu czy wsparcia wobec rodzica przez dorosłe dziecko).

Przyczyna wydziedziczenia musi być jasno wskazana w testamencie – brak podania powodu lub zbyt ogólne sformułowanie skutkuje nieważnością wydziedziczenia. Innymi słowy, samo stwierdzenie w testamencie, że np. „syn został wydziedziczony, bo jest niewdzięczny”, może okazać się niewystarczające. Należy opisać konkretne zachowania, które wypełniają ustawową przesłankę. Orzecznictwo sądowe podkreśla, że przyczyna powinna wynikać expressis verbis z treści testamentu. Warto również pamiętać, że spadkodawca nie może skutecznie wydziedziczyć osoby, której uprzednio przebaczył – przebaczenie znosi bowiem podstawę do wydziedziczenia (art. 1010 §1 k.c.).

Wydziedziczenie a niegodność dziedziczenia to dwie odmienne instytucje. Wydziedziczenia dokonuje sam spadkodawca w testamencie (za życia), natomiast niegodność dziedziczenia stwierdza sąd już po śmierci spadkodawcy. Procedura uznania spadkobiercy za niegodnego może zostać wszczęta na żądanie osoby zainteresowanej (np. innego spadkobiercy lub pominiętego krewnego) i jest ograniczona czasowo – powództwo trzeba wnieść w ciągu roku od dowiedzenia się o przyczynie niegodności, nie później jednak niż w ciągu trzech lat od otwarcia spadku. Przesłanki niegodności częściowo pokrywają się z przyczynami wydziedziczenia. Przykładowo, za niegodnego może zostać uznany spadkobierca, który dopuścił się ciężkiego przestępstwa przeciw spadkodawcy, wymusił lub podrobił testament albo uporczywie nie dopełniał względem spadkodawcy obowiązków rodzinnych. Skutki orzeczenia niegodności są podobne do wydziedziczenia – osoba uznana za niegodną jest wyłączona od dziedziczenia (tak jakby nie dożyła otwarcia spadku) i traci prawo do zachowku. Na koniec warto podkreślić, że przebaczenie przez spadkodawcę eliminuje możliwość zarówno wydziedziczenia, jak i późniejszego uznania za niegodnego.

Czy wydziedziczenie obejmuje zstępnych?

Krótka odpowiedź na to pytanie brzmi: nie, nie obejmuje automatycznie zstępnych osoby wydziedziczonej. Innymi słowy, dzieci, wnuki ani dalsi potomkowie wydziedziczonego nadal zachowują własne uprawnienia do zachowku po spadkodawcy. Ustawodawca wprost rozstrzyga tę kwestię w art. 1011 k.c., który stanowi, iż „zstępni wydziedziczonego zstępnego są uprawnieni do zachowku, chociażby przeżył on spadkodawcę”. Oznacza to, że wydziedziczony potomek jest traktowany tak, jakby nie dożył otwarcia spadku – jego miejsce w zakresie prawa do zachowku zajmują jego dzieci, które mogą dochodzić należnej im części majątku po dziadku. Jest to mechanizm podobny do sytuacji uznania spadkobiercy za niegodnego dziedziczenia albo odrzucenia spadku przez spadkobiercę – w takich przypadkach również jego zstępni wstępują na jego miejsce przy obliczaniu zachowku. Oczywiście, jeśli wydziedziczony spadkobierca nie ma własnych zstępnych, jego linia po prostu nie uczestniczy w zachowku – w takim przypadku nikt nie wstępuje na jego miejsce. W konsekwencji wnuki wydziedziczonego spadkobiercy mogą z powodzeniem wystąpić do sądu przeciw spadkobiercom testamentowym o wypłatę należnego im zachowku – pozbawienie zachowku ich rodzica w żaden sposób nie zamyka im tej drogi.

W praktyce najlepiej widać to na przykładzie: wydziedziczenie syna a zachowek dla wnuka. Jeśli ojciec w testamencie wydziedziczył swojego syna, to nie oznacza to, że wnuk (dziecko tego syna) nic nie otrzyma. Wręcz przeciwnie – wnuk jako zstępny wydziedziczonego nadal może domagać się zachowku po dziadku.

Aby pozbawić zachowku także wnuki (czy ogólnie dalszych zstępnych) spadkodawca musiałby każdą z tych osób również wydziedziczyć w testamencie, podając indywidualną przyczynę. W praktyce bywa to trudne – małoletnie wnuki rzadko mogą być skutecznie wydziedziczone, bo zwykle brak podstaw, by przypisać im zachowania z art. 1008 k.c. Dlatego często nawet jeśli uda się wydziedziczyć własne dziecko, zachowek dla jego potomstwa pozostaje realnym roszczeniem do spadkobierców.

Podsumowując, w odpowiedzi na pytanie czy wydziedziczenie obejmuje zstępnych należy wskazać, iż nie „wycina” ono całej linii rodzinnej – prawa do zachowku przechodzą na zstępnych osoby wydziedziczonej. W przypadku wątpliwości co do takich złożonych sytuacji warto zasięgnąć porady, jakiej może udzielić doświadczony adwokat od spraw spadkowychadwokat od spraw spadkowych.

Masz sprawę, którą chcesz omówić?

Porozmawiajmy o Twojej sytuacji

Zgłoś chęć rozmowy. Zamów konsultację telefoniczną

Wydziedziczenie w testamencie: czy zawsze jest skuteczne?

Samo zapisanie w testamencie, że ktoś zostaje wydziedziczony, nie gwarantuje jeszcze, że takie postanowienie będzie prawnie skuteczne. W praktyce wiele wydziedziczeń bywa kwestionowanych przed sądem z powodu błędów formalnych lub niewystarczającego uzasadnienia. Aby zapewnić skuteczne wydziedziczenie w testamencie, należy spełnić kilka kluczowych wymogów:

1. Sporządzenie ważnego testamentu – odebrania prawa do zachowku jest skuteczne tylko, jeśli zawarte jest w testamencie zgodnym z wymogami prawa (np. własnoręcznie napisanym i podpisanym przez spadkodawcę, opatrzonym datą, lub w formie aktu notarialnego).
2. Jasne wskazanie osoby wydziedziczanej – w testamencie należy jednoznacznie zidentyfikować spadkobiercę, który ma zostać pozbawiony zachowku (np. podać imię, nazwisko i stopień pokrewieństwa).
3. Podanie przyczyny wydziedziczenia – konieczne jest zamieszczenie w testamencie uzasadnienia, które odpowiada ustawowym przesłankom (jednej z trzech wymienionych w art. 1008 k.c.). Najlepiej opisać konkretnie, na czym polegało naganne zachowanie uprawnionego (np. „syn uporczywie nie interesował się mną w chorobie od 2015 r.”). Samo ogólnikowe stwierdzenie „córka mnie nie szanowała” może okazać się zbyt słabe.
4. Brak przebaczenia – spadkodawca nie może wydziedziczyć osoby, której szczerze przebaczył. Jeśli doszło do pojednania i przebaczenia win, zastosowanie omawianej instytucji nie będzie skuteczne (art. 1010 k.c.). W razie wątpliwości lepiej unikać wydziedziczania takiej osoby, bo sąd może uznać je za bezpodstawne.
5. Forma testamentu (notarialna czy własnoręczna) – wiele osób pyta, czy wydziedziczenie musi być notarialne? Nie ma takiego obowiązku – ustawodawca nie wymaga formy aktu notarialnego dla skutecznego wydziedziczenia. Dokonane go w zwykłym testamencie własnoręcznym jest tak samo ważne jak w testamencie notarialnym, byle sam testament był ważny. Jednak sporządzenie aktu notarialnego z wydziedziczeniem może utrudnić późniejsze podważanie dokumentu.

Zachowanie powyższych zasad zwiększa szansę, że wydziedziczenie będzie skuteczne i ostatecznie wytrzyma ewentualną kontrolę sądową. Warto również skonsultować treść testamentu ze specjalistą – doświadczony adwokat pomoże sformułować testament w sposób precyzyjny i zgodny z ustawą, co zminimalizuje ryzyko jego podważenia w przyszłości.

Czy można podważyć wydziedziczenie?

Osoba wydziedziczona nie zawsze jest definitywnie pozbawiona szans na zachowek. Jeśli pozbawienie zachowku zostało przeprowadzone niezgodnie z prawem, może zostać uznane za nieważne. Nic dziwnego, że wiele osób w takiej sytuacji pyta, czy można podważyć wydziedziczenie w testamencie i tym samym odzyskać należny zachowek. Odpowiedź brzmi: tak, w pewnych okolicznościach sąd może orzec o bezskuteczności wydziedziczenia. Najczęściej dzieje się tak, gdy zostało ono dokonane niezgodnie z przepisami albo gdy podana przyczyna okazuje się nieprawdziwa lub nieudowodniona.

Wydziedziczony uprawniony do zachowku może wytoczyć przeciwko spadkobiercom powołanym w testamencie powództwo o zapłatę zachowku, argumentując, że dokonanie wydziedziczenia było nieskuteczne. Sąd wówczas bada ważność i zasadność wydziedziczenia. Istnieje kilka głównych argumentów, które mogą przemawiać za uznaniem wydziedziczenia za nieważne:

Brak lub błędne wskazanie przyczyny – jeżeli w testamencie nie podano żadnej przyczyny wydziedziczenia, albo przytoczona przyczyna nie mieści się w katalogu z art. 1008 k.c., jest ono z mocy prawa bezskuteczne. Podobnie, gdy przyczyna została tylko ogólnikowo zarysowana (bez konkretnych faktów) lub w ogóle nie miała miejsca w rzeczywistości – sąd może uznać, że warunki wydziedziczenia nie zostały spełnione.
Przebaczenie – jeśli wydziedziczony udowodni, że spadkodawca mu przebaczył (np. istnieją listy lub świadkowie pojednania), to na mocy art. 1010 k.c. wydziedziczenie traci moc. Przebaczenie znosi bowiem przyczynę wydziedziczenia.
Wady oświadczenia woli lub testamentu – odebranie prawa do części spadku można podważyć także na tej podstawie, że cały testament jest nieważny (np. został sporządzony w stanie wyłączającym świadome podjęcie decyzji przez spadkodawcę, pod przymusem albo w formie niezgodnej z prawem). Gdy testament zostanie unieważniony, wydziedziczenie w nim zawarte również upada, a uprawniony krewny odzyskuje prawo do zachowku z ustawy.

W praktyce każda sprawa o podważenie wydziedziczenia rozpatrywana jest indywidualnie. Osoba wydziedziczona, domagając się swojego zachowku, musi zgłosić takie roszczenie w odpowiednim terminie – co do zasady ma na to 5 lat od otwarcia spadku. Postępowanie sądowe w tym zakresie bywa skomplikowane i wymaga przedstawienia dowodów na poparcie swoich twierdzeń. Dlatego w przypadku zamiaru zakwestionowania wydziedziczenia warto zwrócić się po pomoc do adwokata od spraw spadkowych, który oceni szanse i odpowiednio poprowadzi sprawę w sądzie.

Jak podważyć wydziedziczenie?

Jeżeli doszło do wydziedziczenia, a uprawniony uważa je za niesłuszne, powinien podjąć konkretne kroki prawne w celu odzyskania zachowku. Odpowiadając na pytanie jak podważyć wydziedziczenie można wskazać na podstawowe etapy postępowania:

1. Analiza testamentu – w pierwszej kolejności warto dokładnie przeanalizować treść testamentu. Należy sprawdzić, czy postanowienia dotyczące wydziedziczenia zostały prawidłowo sformułowane (czy podano przyczynę, czy testament jest ważny formalnie itp.). Jeśli już na tym etapie uda się dostrzec braki (np. brak przyczyny), będzie to mocny argument.
2. Zebranie dowodów – jeśli wydziedziczenie oparto na określonej przyczynie (np. zarzut niedopełniania obowiązków), osoba wydziedziczona powinna zgromadzić dowody, które podważą tę przyczynę. Mogą to być dokumenty, zeznania świadków, korespondencja świadcząca o przebaczeniu itp. Udowodnienie, że zarzucane zachowania nie miały miejsca lub że spadkodawca przebaczył, będzie kluczowe w sądzie.
3. Próba polubownego rozwiązania – zanim wkroczy się na drogę sądową, można rozważyć negocjacje z pozostałymi spadkobiercami. Być może, widząc słabość wydziedziczenia, zgodzą się oni wypłacić zachowek dobrowolnie. Nie zawsze jest to możliwe, ale warto spróbować (choćby w formie wezwania do zapłaty zachowku).
4. Wniesienie pozwu o zachowek – formalnym sposobem zakwestionowania wydziedziczenia jest złożenie pozwu o zapłatę zachowku przeciwko spadkobiercom testamentowym. Pozew wnosi się do sądu właściwego dla ostatniego miejsca zamieszkania spadkodawcy. W pozwie należy wskazać, dlaczego uważamy wydziedziczenie za nieskuteczne (np. brak podstaw, przebaczenie, nieważność testamentu) i zażądać zapłaty sumy odpowiadającej należnemu zachowkowi.
5. Postępowanie sądowe – po złożeniu pozwu nastąpi proces, w którym sąd zbada okoliczności wydziedziczenia. Strona powodowa (wydziedziczony) musi przedstawić dowody na poparcie swoich twierdzeń. Strona przeciwna (spadkobiercy z testamentu) zapewne będzie starała się wykazać, że wydziedziczenie było zasadne. Postępowanie może obejmować przesłuchania świadków, opinie biegłych (np. psychiatrów, jeśli kwestionowana jest poczytalność spadkodawcy) i analizę dokumentów.
6. Wyrok i jego skutki – jeśli sąd uzna wydziedziczenie za bezskuteczne, przyzna wydziedziczonemu należny zachowek (albo stwierdzi jego prawa do udziału w spadku). W praktyce oznacza to konieczność zapłaty odpowiedniej sumy pieniężnej przez spadkobierców. Jeżeli natomiast sąd stwierdzi, że wydziedziczenie było skuteczne (przyczyna była prawdziwa i istotna, a wymogi formalne zachowane), wówczas powództwo zostanie oddalone i wydziedziczony nie otrzyma zachowku.

Należy pamiętać, że termin na dochodzenie zachowku wynosi co do zasady 5 lat od ogłoszenia testamentu (otwarcia spadku). Po tym czasie roszczenie ulega przedawnieniu. Dlatego nie warto zwlekać z podjęciem kroków prawnych.

FAQ - najczęstsze pytania

Czy można wydziedziczyć dziecko?

Tak, wydziedziczenie dziecka (syna lub córki) jest prawnie dopuszczalne, ale tylko w sytuacjach określonych w art. 1008 k.c. Oznacza to, że rodzic może pozbawić swojego zstępnego zachowku jedynie wtedy, gdy dziecko np. uporczywie nie dopełnia wobec niego obowiązków rodzinnych, dopuściło się względem rodzica poważnego przestępstwa albo w rażący sposób postępuje wbrew jego woli i zasadom społecznym. Wydziedziczenie własnego dziecka zawsze jest decyzją trudną i musi być solidnie uzasadnione – sąd będzie badał, czy przyczyna wydziedziczenia rzeczywiście zaistniała i czy była wystarczająco poważna.

Czy można wydziedziczyć rodzica?

Tak, wydziedziczenie rodzica również jest możliwe na analogicznych zasadach. Trzeba jednak pamiętać, że rodzice należą do kręgu uprawnionych do zachowku tylko wtedy, gdy spadkodawca nie miał zstępnych (dzieci, wnuków) – bo to oni w pierwszej kolejności dziedziczą z ustawy. Jeżeli więc bezdzietny spadkodawca chce pozbawić zachowku swojego ojca lub matkę, może to uczynić, ale wyłącznie z przyczyn wskazanych w art. 1008 k.c. (np. gdy rodzic dopuścił się względem niego poważnego przestępstwa albo rażąco zaniedbał swoje obowiązki rodzicielskie wobec spadkodawcy w przeszłości). Sam konflikt pokoleń czy trudne relacje to za mało – wydziedziczenie musi mieć ustawową podstawę.

Czy można wydziedziczyć małżonka?

Tak, wydziedziczenie małżonka (żony lub męża) jest dopuszczalne w ramach testamentu na takich samych zasadach. Małżonek należy do osób uprawnionych do zachowku, więc jeśli spełnia przesłanki z art. 1008 k.c., spadkodawca może go wydziedziczyć. Przykładowo, można rozważyć pozbawienie zachowku małżonka, który dopuścił się ciężkiego przestępstwa przeciwko spadkodawcy (np. próbował go skrzywdzić) albo rażąco zaniedbywał rodzinę. Należy jednak zaznaczyć, że same małżeńskie konflikty czy zdrada (choć moralnie naganna) nie są wprost wymienione w ustawie – pod wydziedziczenie podlegają tylko te zachowania, które podpadają pod przesłanki z art. 1008 k.c. W razie wątpliwości co do interpretacji takiej sytuacji, warto zasięgnąć indywidualnej porady prawnej.

Czy można wydziedziczyć rodzeństwo (brata albo siostrę)?

W praktyce nie ma potrzeby formalnego wydziedziczania rodzeństwa, ponieważ bracia i siostry nie są uprawnieni do zachowku. Innymi słowy, wydziedziczenie rodzeństwa nie występuje, bo rodzeństwo można po prostu pominąć w testamencie bez konsekwencji w postaci zachowku. Jeśli spadkodawca nie chce, by jego brat lub siostra dziedziczyli, wystarczy ich nie powołać do spadku – nie nabędą oni wtedy żadnych roszczeń względem spadkobierców.

^{1. Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz. U. z 2024 r. poz. 1061 z późn. zm.) ↩}

Autor wpisu:

Picture of Mariusz Krzyżanowski<br><font color="#C39E3A"; size=4> adwokat</font><br><br>

Mariusz Krzyżanowski
adwokat

Niniejsza publikacja została opracowana z najwyższą starannością, jednak niektóre informacje przedstawiono w sposób skrócony. W związku z tym artykuł ma wyłącznie charakter poglądowy, a zawarte w nim treści nie mogą zastępować pełnej i szczegółowej analizy danego zagadnienia. Kancelaria Adwokacka Mariusz Krzyżanowski nie ponosi odpowiedzialności za jakiekolwiek straty wynikające z działań podjętych lub zaniechanych na podstawie niniejszej publikacji. W celu omówienia indywidualnej sprawy zapraszamy do kontaktu i podjęcia współpracy.